vorige

volgende

BEELDTAAL GEWASFORMATIES

Wilton Windmill,22 mei 2010.

Wilton Windmill formatie.
© foto: Lucy Pringle

Gevonden: een sleutelbos!

Ik zou denken dat onze voorouderlijke wortels opnieuw van groot belang blijken na te hebben geconstateerd dat de vorige drie formaties direct aan pre-historische krachtplaatsen gekoppeld zijn. De windmolen zal vast niet prehistorisch zijn, maar er spreekt wel een voorouderlijke traditie uit. In eerste instantie kwam de nieuwe formatie op mij over als één of andere oude Gallische Ogham formule. Alles bij elkaar zou je daarom gemakkelijk kunnen denken dat het graancirkelthema voor 2010 de voorouder-cultuur behandeld.

Laat ik even twee voorbeelden van Ogham-schrift geven:

Ogham-alfabet.

Ogham-alfabet.

In overweging genomen dat deze twee alfabetten van elkaar afwijken, vraag ik me af in hoeverre ze correct zijn. Afgezien daavan probeer ik het Ogham op te projecteren op het Wilton pictogram.

Al doende realiseer ik me een aantal dingen:
• Slechts 8 letters van de 20 of 21 mogelijke zijn gebruikt, waarbij blijkt dat het om een selectie gaat van letters die gemaakt zijn van halve dwarslijnen. Geen hele dwarslijnen, geen diagonale lijnen en geen noten. Is dit niet een beetje al te selektief?
• Beginnend vanaf het midden, ontdekken we tevens dat elk van de 12 stralen of spaken eenzelfde eerste dwarslijntje bevat.
• Kijkend naar elke straal merken we bovendien dat de ene helft de andere complementeerd. Dit gebeurt dus bij alle 12 stralen.

Neem deze drie feiten bij elkaar en het wordt misschien toch een beetje onwaarschijnlijk dat we te maken hebben met een Ogham-script. In weerwil van deze constatering toon ik u het schema dat het resultaat is van mijn projectie.

Schema.

De letter 'S' in dit schema kan eventueel worden vervangen voor letter 'L', terwijl 'N' een 'B' kan zijn in geval we het andere alfabet gebruiken. Ook wordt in dat geval 'J' dan een 'S'. Het schema als zodanig beschouwend herinnert me aan genetische combinaties, maar ik neem aan dat ze niet volledig overeenkomen. In geval er een genetisch technicus in de buurt is, laat het me aub even weten.

Hoewel we in een doodlopend straatje terecht lijken te zijn gekomen wat betreft de Ogham associatie, moet ik zeggen dat het opstellen van het schema me wel veel opmerkelijke dingen heeft doen inzien. Het complementaire aspect van de beide kanten van de stralen bijvoorbeeld gaf me een directe gewaarwording van het vinden van sleutels! Alsof er 12 sleutels aanwezig zijn die omgedraaid kunnen worden zodat ze dan passen. Nu wordt het duidelijk dat de Yarnbury Castle formatie(s) beslist in verband staat met deze formatie. We zien daar tenslotte duidelijk een intrigerend sleutelgat met allemaal punten en synchrone lijnen. Tevens is daar ook nog die eenvoudige formatie die lijkt op de basis van de Wilton Windmill formatie... Deze kleine basisformatie doet me momenteel steil achterover vallen om redenen die ik verderop zal verduidelijken.

       
Links; © foto: Steve Alexander      Midden; © foto: Steve Alexander      Rechts; © foto: Lucy Pringle

Een ander iets dat het schema me heeft geleerd is behoorlijk opwindend moet ik zeggen. Hoewel het ook zonder het schema kan worden gezien, zal ik verduidelijken hoe ik ertoe gekomen ben.

Twee identieke sleutelparen per kolom.

Zoals we zien zijn er twee identieke sleutelparen in de totale sleutelbos aanwezig. Je vraagt je haast af wie er zo stom is om zijn of haar reservesleutels aan dezelfde sleutelbos te hangen, maar dit terzijde. (En of deze gedachte geen argument mag zijn in de eventuele discussie over de authenticiteit van de formatie.)
Voor alle duidelijkheid, de linker- en rechterkolom behandelen spiegelbeeldig lezen, dus vergist u zich niet, er zijn niet heus vier sleutelparen dubbel maar slechts twee.
En nu komt het! Wanneer we de overeenkomstige sleutelparen in het pictogram terugvinden kan het ons plotseling treffen...

In geval we de twee tot één zouden willen maken, dat wil zeggen de twee sleutelparen te overlappen, dan wordt het evident dat de sleutel in het midden al onze aandacht opeist! Het zal deze bijzondere sleutel zijn die de toegang verschaft tot een belangrijke poort...

Zijn we er nog? Ik ben in ieder geval buiten mezelf... We hebben nu DE sleutel voor het sleutelgat van Yarnbury Castle gevonden, naar ik aanneem. Nu alleen nog even het kasteel herbouwen.
En wat heeft het te betekenen dat de sleutelbos-formatie pal voor een windmolen is gelegd? Veel wellicht, maar één idee wil ik in ieder geval onder de aandacht brengen. Dat is de windmolen als symbool voor 'revolutie'. In geval we ons erin kunnen vinden, laat het een vredige revolutie zijn. Naar mijn bescheiden mening zou geen andere dan een vredige revolutie een échte revolutie genoemd mogen worden. Ik dacht dat we onderhand wel meer dan genoeg bloedbaden en repressie hebben meegemaakt.

Dit idee van 'revolutie' leid me tot de essentieële gedachte die uit het Yarnbury sleutelgat gefilterd kan worden, namelijk die van 'wantrouwen'. De mentale toestand die gewoonlijk zo veel kapot maakt en waar we ons alleen van kunnen bevrijden door het in onszelf te herkennen. Alleen daarna pas wordt het mogelijk om het te vervangen door onze vrije wil.

Het essentieële idee is in rood aangegeven.

Het komt me voor dat het meest essentiële aan het ontwerp van de Yarnbury formatie het oog is dat door een sleutelgat gluurt. Het kan alleen maar op 'wantrouwen' duiden. Vanuit zo'n hopeloze mentale houding is het vrijwel onmogelijk om een wijder perspectief te overzien. Wantrouwen duidt op niet helder kunnen waarnemen. Gewoonlijk leidt het tot hinder, conflict en andere moeilijkheden in het leven. Ik kan me voorstellen dat de confrontatie met dit thema ons kan aanzetten tot zelfbespiegeling. Met andere woorden, om te zien of er (nog altijd) wantrouwen in ons zelf huist, dat de oorzaak kan zijn van bepaalde problemen.
Wie deze formatie ook gemaakt mag hebben, hoaxers of niet, ik waardeer hun werk bijzonder.

Tamelijk grappig aan de ontstane situatie is dat nu we de sleutel gevonden hebben, we die in het sleutelgat kunnen steken. Zal wantrouwen (als een entiteit) dan nog altijd door het sleutelgat kunnen spioneren? Of zal het niet langer bestaan omdat het getransformeerd is tot begrip door zelfbespiegeling? Tot vertrouwen?

Conclusie: Laat deze sleutelgat-formatie ons aanmoedigen ons wantrouwen af te leggen. Het zou zeker een psychologische revolutie betekenen! Laten we ervaren hoe dat krachtig dat is!

Maar wacht even. Dit alles mag mogelijk als muziek in de oren klinken, maar hebben we onze gouden sleutel al eens goed bekeken? Ik bedoel, waarom heeft het de twee zijkanten zoals die zijn? Op een eenvoudige manier tellen we eerst één lipje aan de linkerkant (begin altijd vanaf het midden, het is één van de hoofdregels in mentale yoga), dan drie aan de rechterkant en vervolgens nog eens vier aan de linkerkant. Dit geeft ons getal 134 als een uitkomst.

Wat te doen met 134? Laten we alweer teruggaan naar Yarnbury Castle. Ik heb uitgelegd wat ik meen dat de essentie is van het sleutelgat, namelijk 'wantrouwen'. Wantrouwen als een in aanleg ontvankelijke psychologische conditie, wachtend op de sleutel om getransformeerd te worden. Maar dit is enkel nog metaphysisch psychologisch beschouwd. Op de één of andere manier, en met al de details die het sleutelgat toont, vind ik het lastig om een overtuigende 134 overeenkomst te ontdekken.
Maar wat als we de blik richten op die kleine secundaire formatie in hetzelfde koolzaadveld? Het ligt juist om de hoek, stralend in eenvoud. Kan dit dan misschien het sleutelgat voorstellen voor onze stralend eenvoudige sleutel? Aanschouw het volgende plaatje en het zal je helpen in te zien of dit idee van toepassing is.

   
Links; Een eenvoudig ontwerp... © foto: Steve Alexander/Randell
Rechts; ...juist om de hoek. © foto: Steve Alexander

Mocht je niet goed begrijpen waar je naar kijkt: Nummer 1 representeert het omgelegde gewas. Behalve dat dit het veld verdeelt in afzonderlijke segmenten verbindt het ze net zo goed tot één verenigd veld. Het kan ons leiden naar al de verschillende gezichtspunten die voorradig zijn. De nummers 3 representeren het maximum aantal van 3 segmenten binne de cirkel. De nummers 4 verklaren dat er 4 verschillende segmenten verbonden zijn aan de buitenkant van de cirkel...

In dit stadium weet ik niet langer meer of we geconfronteerd zijn met pure intelligentie of ordinaire eenvoud. Wat ik wel weet is dat het resultaat me pleziert. Vooral nu de omtrek van een cirkel zo verrassend van twee kanten is benaderd, is het misschien zo dom nog niet om even iets langer stil te staan bij het fenomeen 'omtrek van een cirkel'.

Bestond er niet zoiets als een formule waarmee de omtrek van een cirkel berekend kan worden? Natuurlijk! Daarvoor gebruiken we het magische getal pi! Dat verkrijgen we als we de omtrek van een cirkel delen door de diameter van die cirkel. Aangezien de verhouding tussen de diameter en de omtrek van een cirkel altijd hetzelfde is, is pi die deze verhouding voorstelt, dat ook. En hoe zag getal pi er ook al weer uit? Zo;

Maar dan nog wat langer. Oneindig veel langer om precies te zijn.

Houden we het getal liever kort, dan stel ik voor nu even naar de eerste drie cijfertjes van pi te kijken. We zien dan 314 met een komma ertussen. Dat doet toch verdacht veel denken aan de sleutel met het nummer 134. We hoeven dan ook net even anders tegen de sleutel aan te kijken om het getal 314 te lezen. En dan blijkt ook nog eens dat de as van de sleutel als komma kan fungeren!

Na alle informatie die ik in gewasformaties in het algemeen al ben tegen gekomen ga ik er vanuit dat ondanks deze prachtige uitkomst er nog veel meer vernuftigs in de Wilton Windmill formatie ligt opgesloten. Om eerlijk te zijn ben ik alweer het één en ander tegen gekomen, maar volgens mij doe ik er goed aan om ook collega onderzoekers nog wat aan te laten sleutelen. Het moet natuurlijk wel leuk blijven.

© foto: Lucy Pringle

terug naar graancirkelonderzoek

overzicht-pagina